یه عکس قدیمی

پی نوشت : تاریخ مصرف این پستم گذشت D:

پی نوشت بعدی: این سامان کجاست؟ بابا دیگه میگن طرف کامیتد میشه خیلی چیزارو میذاره کنار ولی نه دیگه اینقد!! بچه های تو شریفم میگن زیاد نمیبیننش دیگه! یکی یه خبری از این بشر به من بده پیلیییییییییییییییییز! قسم دادما دیگه سند تو آل نکی تضمینیه که فردا یه خرس میاد تورو میخوره و میره پی کارش

پی نوشت بعد بعدی: داریم به 22 اسفند نزدیک میشیم. 22 اسفند 84 با اینکه از هر نظر روز سیاهی در تاریخ دانشگاه شریف باقی موند ولی برای بیشتر از اینا برای من حرف داره. هیچوقت صحنه حمله سگان ناپلئون (من هیچ وقت از خوندن قلعه حیوانات و هشتاد و چهار ارول سیر نمیشم) که حسین حسین کنان پیش می راندن . برای انجام هدف از قبل آماده شده هیچ چیز رو جلودارشون نمیدیدند. چقدر دوست دارم این جمله رو که میگه قلم علما از خون شهیدان سر تره. و البته به نظرم چه توجیحی داره که "چون قلم علماست که شهید میپرورانه!!!!!!!!!!!!"(این قسمت به ما مربوط نمیشه ما هنوز آدم نشدیم عالم بماند). سخنان موافقا و مخالفا رو به یاد میارم. و البته این رو که (هرچند خود منم انتظار نداشتم) هیچ چیز تغییر نکرد. مسجد برای ما همون مسجدی شد که ویدیوش رو دیدیم و برای اونهام همونجایی برای گریه و (احتمالا برای بعضیا که اونقدرام متظاهر نیستن جایی برای تسکین). هیچ اتفاق خاصی نیافتاد جز جدایی بیشتر. صحنه حمله به سهراب پور رو به یاد میارم. بعد از حمله سگها جمعیت متمایل به در پشتی بود. کسی باورش نمیشد همه چیز تموم شده باشه! به همین سادگی همه چیز تموم شد. به یاد میارم وقتی به سمت ماشین سهراب پور سرازیر شدیم. من عصبانی بودم. ولی بیشتر از اون دلم میخواست تمام وقایع رو از نزدیک ببینم. یه نفر قدری جلو تر از ما به ماشین رسید و... تحت جومنم با چندین لگد به نوازش پرداختم. چیزی که بعدا ازش پشیمون شدم. رئیس دانشگاه صنعتی شریف مجبور به پیاده شدن شده بود به سرعت به درون ساختمان منتقل شد. این اتفاق قبلنم برای رئیسای دانشگاه افتاده بود. یکیش جناب چمران برادر بزرگتر دو چمرانی که یکیش وزیر دفاع دولت بازرگان بود و دیگری رئیس شورای شهر ! تمام این اتفاقات افتاده بود و تموم شده بود. ولی آخه چرا؟ دنبال این سوال میگشتم دنبال این سوال میگشتیم ولی ...تا عید نگران بودم از اینکه به خاطر ماجرای سهراب پور و این عکس به سراغ منم بیان. یادم میاد زمانهایی رو که تلویزیون صدای آمریکا این تصاویر رو پخش میکرد من مجبور بودم یه چیزی بگم تا بقیه اعضای خونواده من رو نگاه کنن و نه تلویزیون رو! بحث به درازا کشید . دوست دارم تو صحنه حاضر بودن رو. ولی دیگه دوست ندارم اثر گذاری (که عمدتا ناشی از اثر پذیریه) به این شکل رو. اون روز سیاه تموم شد. هیج اتفاقیم نیافتاد نه برای ما نه برای ایشان. فقط میدونم اون موقع انگیزه من برای خارج رفتن خیلی بیشتر شد. شاید تنها اثر بلند مدت اون روز بود

پی نوشت بعدی: 14 اسفند گذشت گویا. بس که درگیر روزمرگی بودیم به کل فراموش کردم. یادش گرامی.

پی نوشت آخر: این روزا تقریبا تمام وقتی که تو خوابگاه هستم با محسن چاوشی همراهی میکنم. راستی میخوندم که علیرضا قمیشی که تو شیراز زندگی میکنه داره میره مجوز اولین آلبومش رو بگیره امیدوارم این دیگه مثل محمد جواد از آب در نیاد .

پسا نوشت: دارم بررسی میکنم ببینم به بابای قره رای بدم یا نه؟ D:

بسا پسا نوشت: این اولین شعری بود که از سیاوش قمیشی شنیدم اون موقع تصوری که از قیافه خواننده داشتم خیلی شبیه این محسن چاوشی بود با یه کراوات گنده! بعد که سیاوش رو دیدم .... جالب تر شد برام