از الویس تا استوین

تقریبا سالی پیش بود که میپنداشتم ورژن سنگین آهنگ cats in the cradle & silver spoon, little boy blue & man in moon توسط Steven Demetre Georgiou خواننده شهیر و بعدا مسلم شده انگلیسی اجرا شده. در اینکه بسیار به این آهنگ علاقه دارم (مستقل از تمامی علاقه ای که به آهنگهای دهه هفتاد یوسف اسلام که در اون زمان کت استیونس بوده دارم) ولی الان میخوام راجع به یک نکته ای بحث کنم که شاید جا برای فکر کردن داشته باشه. شروع بحث از خودم نیست. از معلم زبان کیوان صدریه! در راستای مقایسه زندگی الویس پریسلی و کت استیونس بدون هر گونه تعصب و تغرضی. اولی بسیار بسیار شهرت. اعتیادات متفاوت . در اوج جوانی میمیرد. هنوز که هنوزه در سالمرگش بسیار بسیار خیل جوانانی بر سر قبرش راک میزنن که زمان حیات وی وجود نداشته اند. دومی با لباسی عبا مانند . با قیافه ای روشن و ریشی بلند و صدایی که بعد از گذشت سی سال نه تنها اندکی از گیراییش نکاسته بلکه نوعی حالت پختگی بهش داده. به شدت دشنام پذیرفته از بعضا یهودیان و مسیحیان متعصب (شاید به قولی حزب اللهیاشون). جمعیت بسیار بزرگ و البته تا حد امکان سعی میکنن بسیار سنگین و رنگین و خانواده دار بعضا با حجاب. اولی با حد اکثر کنسرت به تنهایی قدرت راک رو میزنه و دومی به همخوانی تعدادی جوان سیاه تازه کار و ناشی (عموما و نه لزوما) به اجرای آهنگای قطار صلح و دنیای وحشی و پدر و پسر می پردازه. سوال اصلی اینه. فارغ از تمام دنیایی که تا دویست سال دیگه به کل فراموش میشه و برای زندگی خود انسان آدم ترجیح میده چقدر به راه اول بره و چقدر به راه دوم. فکر نمیکنم این سوال جوابی مقطعی داشته باشه همونطور که این دو راه تا به امروز کماکان دستخوش تغییرند. ولی فکر میکنم هر از گاهی بد نباشه علی الخصوص به این دو فکر کرد.

ضمنا بسیار آهنگ father and son رو دوست دارم . مخصوصا که مال زمانیه که کت استیونس جوان اوون رو خونده!