چهارشنبه

The art of separation

Pollution, drought and traffic aside, living in Tehran had one important perk: my repertoire of close friends was continuously growing. I constantly made new acquaintances and apart from a few exception who left Iran very early on, all my friends were pretty much around (i.e. in Tehran). Then it arrived... the time of departure that is. In retrospect, I think I was lucky to be among the very first to leave my group of friends. Basically, I didn't have to watch them leave one by one, I think that would have been incomparably more painful. I went through an acute withdrawal phase and I pretty much rebounded in a matter of months. Not that it wasn't painful... it was. But you knew the pain existed and you could deal with it.

Now, five years in, the reality of living in the US sets in. Over the past couple of years, I have met new people, bonded with them and bode them farewell so many times, as they moved on to pursue their careers somewhere else in this country (or other countries for that matter). Thinking back, I have met three generation of students/scholars in Princeton and I dearly miss every single one of them. Every time a friend leaves, the pain is small, but it is constant... and after every separation, you die a little bit inside.

By a friend of mine in Princeton :(

شنبه

خاطره‌ای از مریم خانوم میرزاخانی

من مریم میرزاخانی رو به طور اتفاقی زیاد میدیدم. در جیم دانشگاه. در مغازه‌ی بقالی بیرون شهر. در طبقه‌ی دهم دانشکده‌ی ریاضی. در کنسرت محمدرضای شجریان و غیره. فکر میکنم اواخر بهار سال دوم من بود در پرینستون. یک روز یکی از دوستام با سه تا از دوستاش از میشیگان به نیویورک میومدند و نصف روزی رو هم در پرینستون توقف داشتند. رفته بودیم ناهاری بخوریم که به طور اتفاقی مریم خانوم رو در خیابون دیدیم:

من : بچه ها این همون مریم میرزاخانیه
یکیشون: آخ جون خوب بریم آشنا بشیم
من( با صدای بلند ) سلام مریم خانوم.
کمی حال و احوال بین طرفین
یکیدیگشون: خانوم میرزاخانی ما میتونیم با شما یه عکس یادگاری بگیریم؟
مریم: نه‌خیر
چند لحظه سکوت
من: خوب مریم شما کی قراره بری استفورد؟ راستی یان کارش به کجا رسید؟

باید اعتراف کنم که هنوز که هنوزه من فکر میکنم مریم اونجا کار اشتباهی کرد. البته این فقط نظر شخصی منه.

چهارشنبه

خسته اما با امید


دوستان من برگشتم

دوشنبه

نوروز مبارک

اولین شب اولین روز از اولین ماه از اولین سال دهه‌ي نود که حسابی خوش گذشت. امیدوارم سال جدید برای هممون سال خیلی خوب و شادی باشه. بهتر از تمامی سالهایی که تا به حال داشتیم

پنجشنبه

درددل

پارسال که استادم از پرینستون رفت و همخونم هم که بهترین دوستم اینجا بود همینطور منم با خودم فکر میکردم که سال آینده چقدر سال کسل‌کننده و تنهایی خواهد بود و مصمم بودم که هرچه زودتر به دوک برم. با اومدن سال جدید و دوستای جدید این روزا واقعا از اینکه به زودی برای مدتی (که مدتش رو خدا می‌دونه) باید پرینستون رو ترک کنم واقعا دلم گرفته.

زندگی داستان غم‌انگیزیه. تا میای به هر جایی عادت کنی زمان رفتن فرا‌میرسه.

یکشنبه

فروغی دیروز فروغی امروز

یک روزگارانی بود که این آهنگ گرفتار فریدون فروغی واسه من چیز جدیدی می‌نمود. الآن خیلی وقته که گوش دادن به اون خاطرات خیلی زیادی رو در ذهن من بازسازی می‌کنه. اما راستش رو بخواین چیزی که یک مقدار من رو نگران میکنه اینه که از اون زمان ـ یعنی حدود ده سال پیش ـ به بعد چیز دیگه ای نبوده که اونطور برای من حالت جدیدی داشته باشه.

الآن بیشتر دلم میخواد تواناییش رو داشتم که فریدون فروغی های امروزی رو کشف و حتی ساپرت میکردم. یعنی به طور خلاصه ده سال پیش مشکل من این بود که حکومت به فریدون فروغی اجازه‌ی خوندن نمیده و الان مشکل من اینه که پس این فریدون فروغی نسل ما و تیمش کجاست و من نسبت بهش کجا هستم. فریدون فروغی‌ای که قرار باشه من فقط توی کنسرتا و پشت ویترین مغازه ها ببینمش دیگه مثل سابق جذابیتی نداره.

و البته واضح است که ما اینجا از مرحوم فروغی به عنوان یک مثال استفاده کردیم تا یک حکم کلی تر رو بیان کنیم

چهارشنبه

یک اعتراف ساده

من اینجا یک اعتراف ساده می‌کنم که از زمان ورودم به آمریکا به چیزهای بسیار زیادی اعتیاد و ترک پیدا کرده ام. بخشهای گفتنیش شامل قهوه و کوک و فیس بوک میشه و بخشهای دیگریش هم که ترجیح میدهم فعلا دربارشون سکوت کنم. ولی هیچوقت فکرشم نمیکردم که یک وقتی اینطور به موسیقی آمیلی اعتیاد پیدا کنم. هی روزگار!

پنجشنبه

شب سکوت آسمان




من هنوز یک چیز رو درک نکردم. اینجا هوا خیلی زود تاریک میشه در زمستانها. طوریکه سهم من از روز فقط چهار پنج ساعته. ولی شبهاش بسیار بسیار روشنه. آسمون رسما قرمزه. قدم زدن تو این آسمون تو ساعت چهار صبح از اون چیزاییه که بعدها دلم براش تنگ خواهد شد

چهارشنبه

گروه یاهوی فارغ التحصیلان حلی

یه زمانی بعد از اینکه از مدرسه‌ی علامه حلی مرخص شدیم یکی از بچه‌ها یک گروهی در یاهو (اون موقع هنوز یاهو مد بود) درست کرد که بلکه بچه‌ها هم رو گم نکنن و هر از چندی اگر اطلاع رسانی خواست بشه از اون طریق بشه. با اومدن به دانشگاه و غرق شدن در محیط جدید با آدمای جدید کم‌کم ارتباط من با اون گروه قطع شد. وقتی که خارج اومدم هم که دیگه اصلا ایمیل یاهوم رو چک نکردم تا همین امشب.

امشب ولی یاهوم رو چک کردم. پر بود از ایمیل‌های همکلاسی‌های قدیمی. شروع کردم به خوندن. اولش باورم نمیشد. ادامه دادم. خوندم خوندم و یهو حس کردم که دارم بالا میارم. ایمیلها صرفا اختصاص داشت به فحاشی سه گروه آدم مختلف. امت حزبل. امت سبزل و امت غربل (حزبلا طرفدارای ولایت فقیه فعلی میشن سبزلا بچه مذهبی های مخالف سیاسی‌کاریهای حکومت ایران و غربلیا اونایی که از بیخ و بن میخان همه چیز رو بکنن). فارغ از اینکه من به چه گروهی این وسط تعلق داشته باشم یا نداشته باشم غیر از اینکه بسیار حالم به هم خورد از این سرنوشت پیش آمده به دو تا چیز خیلی فکر کردم.

اول اینکه الان چقدر به نظرم احمقانه میرسیه که یکی بخواد توی یک همچین گروهی که به هدف فوق تاسیس شده تبلیغ طرز فکر خودش رو بکنه اونم به صورت جدلی و کاملا غیرعلمی (که بسیاری از این بحثایی که اونجا شد رو میشد بدون جنگ و دعوا به عنوان یک تحقیق علمی انجام داد و لذت برد) و دوم اینکه جامعه‌ی مجازی چقدر محیط مزخرفیه. این ملتی که اینطور توی این گروه به جون هم افتادن حداقل اگر جامعه‌ی طبیعی بود با یک دعوای واقعی خودشون رو خالی میکردن و بعدش حداقل به این فکر میکردن که آیا ارزشش رو داشت ؟

پنجشنبه

خودکشی

هدف من در این پست پرداختن به خودکشی علیرضا پهلوی که زمانی دانشجوی کارشناسی پرینستون بوده نیست. صرفا خواستم یادداشت دانشجوی سال پنجم دکترای علوم کامپیوتر پرینستونی رو گذاشته باشم که دیشب خودش را کشت.