فریاد زیر باد

بعضی وقتا هست اونقدر دلم میخواد بذارم شب بشه همه جا تاریک بشه بعد برم توی دره‌ی اون کوههای مانتین ویو داااااااد بزنم و به پژواک صدای خودم گوش بدم. بعضی وقتا این نهایت خواسته‌ی منه.

همکلاسی بود

این پست رو حذف کردم از اونجایی که با اضافه کردن توضیحات دیگه ایراد من وارد نیست.

از خزعبلات

ظاهرا طرح لغو قانون معافیت کفالت دو سال پیش تو مجلس برده شده اما بعد شورای نگهبان ردش کرده. بعد دو سال طول کشیده که طرح دوباره تصویب بشه و یکی از قدیمی ترین روشهای معافی سربازی ملغا بشه. من راستش اصلا فکرش رو نمیکردم یه روزی ممنون جنتی باشم به خاطر این وقت کشی.

لت ایتسنو لت ایتسنو لت ایتسنو!

آقا من اصلا به صحبتهای اخیر این جناب اشمیت (مخصوصا اون لغت آنیوژوالی) کاری ندارم. به اینکه این شرکت نصف محصولاش تو ایران تحریمه با وجودیکه اگه بخواد سه سوته میتونه قوانین حکومتی رو دور بزنه هم کاری ندارم. به اینکه تو دوران دانشجویی ما میگفت چون گرفتن جواز کار برای دانشجوهای ایرانی یه‌خورده کاغذبازی داره ما کلا کاراموزی به ایرانیا رو بیخیال میشیم هم کاری ندارم. به اینکه این شرکتی که ما داریم میبینیم پول داره و در نتیجه روزی دو تا شرکت میخره تا بتونه روزی دو تا فیچر جدید ارایه کنه هم کاری ندارم. به اینکه در زمان دانشجویی در مورد انقلاب اپن‌سرس چیا تو سر داشتیم و اینکه نماد کاپیتالیزم در قرن جدید چی میتونه باشه هم که اصلا کاری ندارم. ولی عزیز من جون من استاد! آخه مگه کسی دنبالت کرده؟ یه اسکریپت لت‌ایت‌اسنو نوشتن یعنی اینقدر سخته که ملت اینجوری راجع بهش جو زده بشن و فریاد دیس‌ایزکول اشون به آسمون بره؟ حتی زحمت نکشیدن یک کاری کنن که وقتی صفحه رو اسکرول میکنی برفا کماکان ادامه پیدا کنن. حتی زحمت نکشیدن فکر کنن که وقتی هنوز داره برف میاد با موس که برفارو گرفتی دوباره بعد از یه مدت باید یه اثری از برفی چیزی باشه خو. آیا یعنی این بود آرمانهای ما؟

حالا حکایت ماست

من بعضی وقتا و اکثرا یه شنبه شبا با خودم فکر میکنم که یعنی من اینقدر عوض شدم که وقتی یکی از دوستام احتمالا برای باز کردن یه بحث طولانی و در نتیجه ساعتها صحبت کردن و به قولی ری‌یونیون کردن یه مطلب کانتروورشیال مینویسه (مطلبی که به خودی خودش خارج از اهمیت پست شدن در اون وبلاگه) من درجوابش بهش یه لبخند میزنم و میگم آره دوست عزیز من درک میکنم آدما سلیقه‌های مختلف دارند. و بعدش آیدل میشوم!

روز یکشنبه‌ی تیپیکال من

صبح حدود یازده از خواب پا میشم. سریع فیسبوک و اخبار رو چک میکنم ببینم جایی خبری نشده؟ صبحونه نخورده ماشین رو ور میدارم میزنم به سمت کوه (خونه‌ی من توی یک شهری هست به اسم ماونتین ویو و خوب در نتیجه باید یک ماونتینی وجود داشته باشه که این ویوش باشه). جادش باحاله. ماشینم معمولا از آهنگای ناهید و لیلا فروهر و بتی و اینا پر میشه. شاید تک و توکی التون جون هم بذارم. تا یک به قول خودمون یه هایک میکنم و برمیگردم خونه. مادرم جدیدا شدیدا اینترنت باز شده. اکانت فیس بوک ساخته. اسکایپ میکنه و هر از گاهی از این ایمیلهای آیا میدانید که فروارد میکنه. تا دو اینا باهاش با اسکایپ صحبت میکنم معمولا مکالماتی از قبیل نوه‌ی عمه‌ی خاله‌ی پسرعموی بابات هفته‌ی پیش نامزد کرد و از این قبیل چیزا. به طور موازی هم به چند نفر ایمیل و مسیج میزنم اکثرا کاری و خوب مقداری هم شخصی که اونش بماند. حدود سه میشینم پای ریسرچ (هرکاریش کنی این عادت بد دوره‌ی دانشجویی که تو ویکندام کار کنی ترکم نشد که نشد). پنج ماشین رو ور میدارم سگ چرخ زدن توی کالیفرنیا. معمولا بعد از نیم ساعت به جیم ختم میشه. تو جیم یه بار کلکسیون آهنگایی رو که دوست دارم مرور میکنم. یه رد بولم میزنم به تن که ردبول تنم یه وقت خدایی نکرده کم نشه. حالا دیگه ساعت هفت اینا شده و وقت شامه. انتخاب جاش دیگه خیلی رندمه. هشت و نیم اینا که بشه وقت فیلم دیدنه. اون از انتخاب شام هم رندم تره. البته معمولا تری‌دی ها در اولویت هستند. امشب رفتم هوگو که خوب خوب بود. وقتی برگردی دیگه یازده شده. تا دوازده سریع خونه رو که توی این یک هفته آثار آشفتگی توش نمایان شده سریع جمع و جور میکنی و بعدش اگه حسش باشه میای و یک وبلاگ نیمه خاک خورده رو مرتب میکنی یک ایمیل مهم دیگه میزنی و کم‌کم آماده میشی برای یک هفته‌ی کاری دیگه. این یک یکشنبه‌ی تیپیکال منه. یکشنبه‌ای که البته بدون صدای فرهاد هرگز تکمیل نمیشه.

دفترچه ي كوچك چهارساله ي من

والا راستش دروغ چرا؟ اون اداراتي كه مهمترين مدركي كه ازم ميخوان گواهي نامه هست معمولا كارمند بينوا كوچيكترين محليم از من نميبينه. يه نگاه خشك از بالا به پايين به همراه مدارك درخواستي و ور رفتن با مبايل در حين رفع و رجوع بيدردسر كار معمولا شگرد منه. ولي امان از اون جاهايي كه كارمنده از ادم پاسپورت هم ميخواد. اينجاست كه چندين سند بيربط از جمله اصل نامه ي كار در ياهو و كپي مدرك دكتراي پرينستون و گواهي كار در امريكا و صد تا چيز بيربط هم به طور زير ميري توسط يك سيناي مودب كه مدام در حال تشكر از اون كارمند بينواست بدون اينكه كارمند بينوا بدونه كه چرا هم ضميمه ي اون پاسپورت ميشه . البته مورد دوم خيلي به ندرت پيش مياد. ولي خوب پيش مياد ديگه

Hala hekayate mast

Roozgare strangist nazanin! I cant speak Farsi anymore! Ino har kesi ke yemoddate baham sohbat nakarde rahat verify mikone. My sentences are full of English words, and my paragraphs are full of E->F and F->E sentences. Not surprisingly though, as I cant claim ke English second language e man shode ast

Ghor

Dear all

Just to clarify for the very last time. I have currently moved to Yahoo! research which is a research center with academic goals. I'm neither responsible nor aware of either good or useless things that are going on in the other "probably internally more important parts of the company at all, and those did not play a role in my decision at all. I'm telling this specially to my "non-computer scientist" friends, as I'm really tired of discussing the reasons of the rises and falls of the company with them Guys, I'm not here to work on messenger or mail or things like that, and I'm not personally interested in those kinda problems

I mentioned this here, because I have hardly seen a "non- CS-friend" of mine who has not started discussing this with me. Hatta shoma dooste aziz :)

My Manifest

Some people believe in this:

If One Can Do, You Too Can Do.
If No One Can Do, You Must Do

Others believe in this

If One Can Do, Let Them Do.
If No One Can Do,Why To do?

But I believe in this

If One Can Do, Let Him Do
If No One Can Do, You Must Do

(PS. I made a minor change to make it more general)