گروه دوستان

آقای ز: پارسال راجع به اینجا کار داشت چپ و راست پی ام میداد سوال میپرسید. بعد کارش تموم شد ماهی یه بار پی ام میداد راجع به کوانتوم سوال میپرسید بعدشم آخرش میگفت : اینارو بیخیال من خودم کارای خودم رو میرم میگم. بعد درسشم تموم شد دیگه ازش هیچ خبری نشد .

آقای  س: خیلی دفعات بهش زنگ میزدم حال و احوال میکردم . همینطور تو جی میل. بعد نزدیک جنرال شد یه کم سرم شلوغ شد. یه روز پی ام داد که "سینا در تماس باش!" . بعد از جنرال دوباره همون آش و همون کاسه

آقای ق: سالی یه بار میشه گیرش آورد اونم به این صورت که اول بیست بار بهش زنگ بزنی و با دختر صاب خونه رو در رو بشی بعد رندم هی به جی میل پیغام بدی بعد اونم اشتباهی تو رو با یه هندیه اشتباه بگیره و جواب بده. در این صورت میشه باهاش قرار یه سفری چیزی گذاشت . بعد چهار ساعت ناز کردن و منت کشیدن قبول میکنه. و فرداش روز از نو روزی از نو.

خانم ن: بهش که پی ام میدی کلی توضیح میده که داره ناخناشم لاک میزنه همزمان و با دویست و بیست نفر دیگه چت میکنه. بعد از ده دقیقه که نوبت بشه یه سوال خیلی تابلو میپرسه. سعی میکنی جوابش رو تو لفافه بدی. یه دونقطه دی ارسال میکنه که من منظورم یه چیز دیگه بود. بعد باید براش توضیح بدی که این جواب تو لفافه همون چیز دیگه بود. اون موقعست که یه اِِِِِ رو صفحه نقش میبنده. یه کم فکر کن عزیزم!

حالا نوبت ناصریاست

تو جاودانه می مونی ناصریا! فراتر از زمان و مکان. :-)

ناصریا تو که تا حالا بدت دیدم
از دنیا خوشی ندیدم 
از همه کس بدت دیدم 
ناصریا از نارفیق پشتت خمیده
از ناروش سینه ات دریده 
از همه کس بدت دیدم 
للا للا لا لا لا للا ، للا للا لا لا لا للا ، للا للا لا لا لا ...
عشق تو حقن ( حقه ) ولی دنیا پر ناحقن از همه کس بدت دیدم از هیچ کس خوشی ندیدم 
عشق تو حقن ( حقه ) ولی دنیا پر ناحقن از همه کس بدت دیدم از هیچ کس خوشی ندی خوشی ندی لا لا
للا للا لا لا لا للا ، للا للا لا لا لا للا ، للا للا لا لا لا ...
تاصریا از عشق دنیا خو بار کن
از هرچه رنگه تو خار کن 
به دشمن دون خار کن
ناصریا از دنیا دلت بریدم
سختی وا جون خود خریدم 
از صبا خود چه دیدم
للا للا لا لا لا للا ، للا للا لا لا لا للا ، للا للا لا لا لا ...
حالا نوبت توست ، حالا یالا تا وقتیت هه( هست)
باید بجنگی تا قوتت هه ، حالا یالا برو زود بش(باش)
حالا نوبت توست ، حالا یالا تا وقتیت هه
باید بجنگی تا قوتت هه، حالا یالا برو زود بش

دوک

ادامه دارد.....

سردار خان

چنانکه در تواریخ مشروطیت نوشته‌اند، در اثر مجاهدت ستّارخان و باقرخان مشروطیّت نجات یافت. اما خود تبریز دیری نگذشت که به دست قشون روس افتاد. سالار ملی و سردار ملی در تبریز نماندند و به تهران حرکت کردند. یک استقبال شاهانه از این دو مجاهد شجاع از طرف دولت مشروطه به عمل آمد.

باقرخان در تهران منزوی می‌زیست تا قضیه مهاجرت پیش آمد. او دیگر در تهران درنگ نکرد و دنبال مهاجرین رفت. شبی در نزدیکی قصر شیرین عده‌ای از کردها بر سر او و رفقایش ریختند و سرشان را بریدند. (مرگ باقرخان به همراه هجده نفر از یاران و همراهانش در محرم ۱۳۳۵ قمری آبان ۱۲۹۵ خورشیدی به دست یکی از اشرار معروف کردهای قصرشیرین به نام محمد امین طالبانی به قصد تصاحب اسب و وسائل مهمانان خود، صورت گرفت.)

باقرخان بر خلاف ستّارخان که شیخی بود، از متشرعه بود. از علمای مخالف مشروطیت که متشرعه بودند جانبداری می‌کرد و به آنها احترام می‌گذاشت. با ستارخان رقابت داشت و می‌گفت: مرد آن نیست که در امیرخیز جنگ کند. مرد منم که در ساری‌داغ با قشون دولتی جنگ کرده‌ام. (علی رغم این سخن این دو بزرگوار دو بازوی قوی و شکست ناپذیر انقلاب مشروطیت بودند)

از ویکی پدیا

پی نوشت : با وجودیکه من نه کردم نه ترک این تیکه وسط رو خیلی بد نوشته!

باخت- باخت

امروز داشتم با موریتز حرف می زدم یک جای صحبتمون رسید به دعوت کردن آدما برای سخنرانی تو دانشکده. من چند وقتی بود داشتم فکر میکردم برم پایه بشم ناهار-یادگیری ماشین رو راه بندازم تو دانشکده (با وجود تمام محدودیت های مالی وقتی و غیره که به خصوص گروه یادگیری ماشین پرینستون داره). موریتز امسال مسئول ناهار-نظری ها ی دانشکده بود.

گفتش برگزاری theory-lunch ها یه بازی باخت -باخته. ملت میان بسته به نظر خودشون یه نفر رو پیشنهاد میدن و حالا دعوت نکردن اون شخص باعث میشه پیشنهاد دهنده به خودش بگیره. دعوت کردنشم باعث میشه ملت زیاد نیان و خود سخنران بهش بر بخوره.

درسته که این حرف خیلی حرف و حدیث بهش وارده اما من به طور نیمه خود آگاه یاد ssc افتادم! 

سینا در آغازی نو

من برگشتم. سینا درآغازی نو! لطفا اگه کسی به اینجا لینک داده بوده و هنوزم میخواد لینک بده خودش رو به روز کنه ! نمیدونم آیندۀ اینجا چطوری میشه ولی خوب نمیدونم دیگه. :)

من دلم میخواد تو این پست یکی از شعرایی رو که واقعا دوست دارمش دوباره بذارم:

زندگی شاید
یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن میگذرد
یا عبور گیج رهگذری باشد
که کلاه از سر بر میدارد
و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی میگوید " صبح بخیر "

و بدینسانست
که کسی میمیرد
و کسی میماند
هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی میریزد ، مرواریدی
صید نخواهد کرد .

من
پری کوچک غمگینی را
میشناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
مینوازد آرام ، آرام

خداحافظ

چند وقتیه که فکر میکنم بیشتر و بیشتر احتیاج به گوشام دارم تا به زبونم. دلم میخواد بیشتر برای شنیدن و دیدن وقت بذارم تا گفتن و نوشتن. به طور خلاصه اینجا برای من غریبست. کلا دیگه وبلاگستان رو غریبه میدونم. شاید بعدا نظرم عوض شد البته نه به این زودیا.

خداحافظ رفیق

سلامتی سه تن

چقدر ما آدمای معمولی ممنون شما باشیم....

سلامتی زندونیای بی ملاقاتی . سلامتی باغبونی که زمستونو از بهارش بیشتر دوست داره. اگه ندادی باز همدیگه رو می بی نیم. تموم کن آقا این صدای تو نیست. تورو چه به اعتراض. ما تو تاریکی بهتر بلدیم لایی بکشیم. آدمای زندگی رو نمیشه عوض کرد.

پی نوشت: بدون بالاترین اصلا زندگی یه چیزی کم داره. آدم واقعا به یه چیزایی اعتیاد داره خودش خبر نداره!

تولد

قبلاها اینطوری نبودم. محمد میگفت تالک جنرالم از تالکای تمرینی بهتر بوده. استادمم همین رو میگفت. اما من دلیلش رو میدونم. واقعا دوستام تک تک دوستام رو وقتی میدیدم روز جنرال میومدن روحیه میگرفتم . امروزم همینطور . امروز روز اعلام نتایج. امشب تولدی که بر و بچز گرفتن و تو این برف و سرما رفتن کیک رو گرفتن. من واقعا بهشون افتخار میکنم. به تمام پونصد و چهل و سه دوست تو فیس بوک.

تولد من دیروز بود. اما من تولدم رو امروز میدونم. مگه غیر از اینه که تولد فقط یه سمبله. فرصتی برای دیدارهای دوباره و چند دقیقه ای دور هم جمع بودن. همینه که تولد رو جالب میکنه. همینه که بهت روحیه میده. انرژی میده. تولد به نظر من یکی از جشنهای خیلی قشنگیه که آدما اختراع کردن. مثل نوروز. مگه غیر از اینه که نوروزم جشن تولد مادر طبیعته؟ من تولدم رو امروز میدونم چون من الان دارم اینجا با آدمایی با تقویم امروز زندگی میکنم. دارم کم کم اینجا تارای شبکه اجتماعی رو میتنم . تولد من - تولد ادیتیا - تولد دیوید - تولد نیما - همه سمبلهایی هستن و فرصتهایی برای محکم کردن این تارها.

امشب خیلی دلم میخواست با خونه صحبت میکردم. اما رفتن مسافرت . میتونم درک کنم نمیخواستن شب تولد من تو خونه باشن. خاطرات زیادی از تولدهام تو ایران دارم اما همیشه اولین چیزی که یادم می افته زن عموی خدا بیامرزمه که تو تولد پنج سالگیم اون ساعت ژاپنیه رو میبست به دستم. بهترین تولد من تولد هجده سالگی بود. کنکور داشتم و باید درس میخوندم. سبام هنوز طلا نشده بود و داشت برا المپیاد میخوند. مامان و بابام هم سرشون به شدت شلوغ بود به خاطر داروخونه. کلا هممون خیلی درگیر بودیم. شب ساعت نه مثل همیشه مامانم از داروخونه برگشت . منتها با یه فرق . من تو اتاق بودم . در رو باز کرد و سریع گفت "تولدت مبارک" یه دسته گل قرمز از این فروشنده های سر خیابون خریده بود (معلوم بود دقیقه نودی). اونشب پیتزا پختن برا من . بهترین پیتزای عمرم شاید. تولد یه سمبله . تولد چیز قشنگیه چون تو باطنش قشنگیایی داره. شاید تنها بدی تولد اینه که یادت میندازه یه سال دیگه هم گذشت. سالی از عمری که هنوز داری توش دنبال هدف میگردی و هنوز میگردی و هنوز میگردی.

خیلی گشتم یه آهنگ متناسب با حال امشبم پیدا کنم. دست آخر متوسل به امین (توتون) شدم. اینو پیشنهاد داد . اینم به یاد مسعود و به کام دوستان ;-)

پرینستون دیتز!

مقدمه

یه چیزی داریم به اسم سنت پترزبرگ (به قول خودشون سن پیتر بورگ) که میگه آقا یه سکه رو میندازیم اگه شیر بیاد یه تومن بهت میدیم اگه خط بیاد دوباره میندازیم اگه شیر بیاد دو تومن اگه خط بیاد دوباره میندازیم اگه شیر بیاد چهار تومن اگه خط بیاد دوباره میندازیم الی آخر. حالا نکته اینجاست که با این حساب به طور متوسط بینهایت تومن گیر طرف میاد .

کلاسا دوباره دارن شروع میشن. نتیجه امتحان رو سه شنبه میدن. و ما دوباره بر میگردیم سر کار. میریم سر کار. انی تارک فیکم الثقلین. دو تا امر خطیر هست که باید تو سال جدید بهشون برسم . پبچیدست ولی جذابه. کلاسا دارن شروع میشن. دوباره یادی میکنم از بچه های مدرسه والت . زیبابود به خصوص فرانچی و گالونی!

من داره روز به روز از آدمای چند بعدی بیشتر و بیشتر و بیشتر خوشم میاد. به خصوص بعد از تجربه NDE که داشتم. گیم آو لایف واقعی راکز!

اینجا زمستونه. هوا معمولا سرده . ممکنه این حرفا صرفا حرف و چرند و پرند و بهونه به نظر بیاد اما میخوام بگم ما واقعا به سرما عادت کردیم. ازش لذتم میتونیم ببریم.

more later

این رو ببینین حتما. مستقل از اینکه چی میگن یه جوریه. قشنگه. نمیدونم یه جور خاصیه. داستان زندگی ماست تو پرینستون . مستقل از اینکه چی میگن. داستان سینای خودمون این روزا تو پرینستون. این رو ببینین حتما. راستی جاش درد نکرد. انگشته چرا ولی. منتظر شاخصیم که رشد کنه!