پرینستون چی داره؟

ببینید من میخوام همینجا یک اعتراف صادقانه بکنم. اگه فکر میکنید این نوشته یه جور نرد بازی و این قبیل چیزاست همین الآن اینجا رو ترک کنید!

تو این سه سال و اندی که از اومدن من به پرینستون میگذره چیزی که زندگی دور از خانواده‌ي اینجا رو با تمام خوب و بدش قابل تحمل و حتی قابل علاقه کرده نبود فیلتر و سانسور و آزادی سرک کشیدن به هرجا که بخوام نیست. استقلال مالی و حقوق (کمی بهتر از بخور نمیر به مقیاس آمریکا) و استقلال تصمیم و فکر هم نیست. بار و دیسکو و از این قبیل چیزام نیست (که چقدر زود مزشون رو از دست میدن و تکراری میشن). جذابیت اینجا برای من (به استثنای اول اوایل) هیچکدوم از این موارد فوق نبود.

نکته‌ی جالب تو همین دوره‌ی دکترا بود. تو اینکه ما توی یه جنگ پنهان با دانشگاههای دیگه بودیم . جنگ برای state-of-the-art شدن. برای بهترین در دنیا شدن (ولو تو همین مساله‌ی محدود خودمون). این دوره‌ی دکترا مثل بازیای سری آ‌ی ایتالیا. البته بدیش اینه که مخصوصا وقتی ملت سنشون زیاد میشه (که تو پرینستون اکثر کسایی که من باهاشون سر و کار داشتم حداقل چندین سال از من بزرگتر بودن) دیگه تحقیق و تدریس براشون کار میشه و منبع کسب درآمد و رفع تکلیف. کار کردن با اون آدما سخت و کم لذته. اما آدمایی هم هستند که کارشون رو دوست دارند. روحیه‌ی جوونی دارند و مدیریت و کار تیمی رو هم خوب بلدند. کار کردن با این آدما و یاد گرفتن و تمرین کردن با اونا اون چیزی بود که این چند سال رو لذت بخش کرده.

کلا حرفم اینه که خیلی نمیشه رو جاذبه های رنگارنگ این کشور حساب باز کرد. اون چیزی که برا آدم میمونه اون (معدود) آدماییه که برای چندین و چند سال همسنگر های تو هستند وچه در زمان فتح غنیمتها و چه در زمان شکست تنها با تو هستند. تعدادشون خیلی کمه ولی بودنشون واقعا غنیمته!