یه بار جستی ملخک

من اصولا راننده ی خیلی خوبی نیستم (هر کسی نقطه ضعفی داره دیگه). امروز بعد از ماهها ماشین رو از انباری در آوردم و به سمت مرکز تحقیقات ای تی اند تی راه افتادم. ماشین رو خیلی وقت بود که بیمش رو لغو کرده بودم که پول بیخود ندم. از اونجا تا دپارتمانمون حدود یک ساعت راهه (یه کم بیشتر) و من ساعت چهار از اونجا راه افتادم که پنج برگردم با یکی قرار ملاقات داشتم آخه ساعت پنج.

طبق قانون اول مرفی بعد از پیمودن حدود یک ربع با ترافیک وحشتناکی ناشی از چپ شدن و خرد شدن یک وانت مواجه شدیم (صحنه را دیدم. دردناک بود) خلاصه تمام رشته هامون درجا پنبه شد. بعد از حدود یک ربع مورچه سواری و رد کردن وانت برای جبران مافات شروع کردم به ادامه ی مسیر با سرعتی به مراتب بیشتر از سرعت مجاز (حدود نود تا). همینطوری داشتم میرفتم که یهو از آینه ی عقب دیدم ماشین پلیس سیاه رنگی رو که در ابتدا همانند مورچه ای با سرعت نور بود و کم کم بزرگتر و بزرگتر میشد. قانون دوم مرفی!

سرعت ماشین یهو افتاد و همزمان بااون فشار من. گفتم آقا دیپرتم کردن تمام! (یا در بهترین حالت لغو گواهینامه). ماشین پشت من رسید (چسبوند به من) و یهو شروع کرد به آژیر زدن. یا حضرت عبااااس!! فورا زدم کنار و شروع کردم فاتحه ی خودم رو خوندن. اما یهو باکمال تعجب مشاهده شد که جناب پلیس بیخیال ماشین مزدای من شدند و صفیر کشان به راه خودشون ادامه دادند. باور کردنی نبود! اینکه پلیسه اون جلو چی دیده بود که بیخیال کیس دندونگیری مثل من شده بود. خلاصه ساعت پنج و بیست و پنج دقیقه به پرینستون رسیدم. اما ملاقات بسیار مفید و سودده ای بود. یک ساعت و نیم به درازا کشید و قرار شد ملاقات بعدی رو تو خونه ی خودش بذاریم.