مساله ی حل نشده ی من

بالاخره کم کم (تاکید میکنم کم کم) زمان اون داره میرسه که کمی به این فکر کرد که بعد از دکترا برنامه چیه؟ اگر با همین نرخ زندگی روزمره ی اینروزا رو ادامه داد یک جواب این میتونه باشه که استادی در یک دانشگاه درجه دو یا با کلی شانس درجه یک. ولی از اون طرف باید قبول کرد که این زندگی مسالمت آمیز آکادمیک چیزای خیلی خیلی زیادی رو از آدم میگیره و فی الواقع آدم رو در یک قالب صد درصد از پیش تعیین شده قرار میده. این قسمت قضیه زیاد خوش آیند نیست یعنی اصلا خوشایند نیست. اما سوالی که صاف در لحظه ی درک این واقعیت به ذهن میرسه اینه که خوب پس به کجا بشتابیم (بهتره بگیم در بریم). یک گزینه که همیشه فورا به کف ذهن میاد اینه : به همون جایی که بودیم و فرهنگ و ساختارمون توش نمو کرده. ولی کافیه در همین لحظه با یکی از دوستان گرامی ای که تو ایرانه صحبت کنیم تا باور (توی گیومه ) کنیم که چه ساده و خوش خیال بودیم. در حال حاضر سوال های حل نشده ی درسی زیادی دارم که دوست دارم راه حلی براشون پیدا کنم. اما این مساله ی فوق الذکر بزرگترین مساله ی حل نشده ی منه.